martes, 25 de noviembre de 2008

La Regenta

Me trae mi hija un dibujo y no dejo de ver en esta preciosa princesa a la heroína de esta extraordinaria novela, Ana Orozco. Una heroína en medio de un mundo gris, no tan refinado como el que se desprende de las novelas de sus contemporaneos ingleses o franceses, un mundo de provincias que hace gala del nombre de la ciudad en donde se desarrolla la trama: Vetusta. Una heroina que vive una gran frustración porque las historias de amor de las que debería ser participe, las protagonizan unos necios, unos hipócritas, como la propia sociedad que les da cobijo y que los aupa a lo más alto.
Ha de saber lector, que en esta novela, aparte de sus cualidades literarias indiscutibles, podrás descubrir una parte de nuestra historia que parece olvidada, que parece enterrada en esa tonalidad gris que cubre todo lo que se refiere a nuestra historia en el siglo XIX, y a poco que este atento, podrá incluso explicarse muchas cosas de nuestra sociedad actual, de nuestro pueblo, de nuestra ciudad, de nuestro país...y todo ello llevado de la mano inmisericorde de Leopoldo Alas "Clarín".

Hasta aquí la novela.


Ahora el retrato,
y ahora la historia del retrato:


Después de creer sentir sobre la boca el vientre viscoso y frio de un sapo, nuestra heroína regresó a su casa sin grandes esperanzas. Quien le iba a decir que pronto conocería a ese caballero inglés tan apuesto y galán que se dejaría caer por Vetusta por error, y que antes de salir huyendo de tan triste ciudad se llevaría a nuestra heroína cogida de su brazo. Ana recorrerá el mundo entero, conocerá mucha gente, buena, mala, humilde, soberbia, pero sobre todo disfrutará de la amistad y del amor. Años más tarde, los dos enamorados, se intalarán en un pequeño pueblo de los picos de europa, en una hermosa casa con un gran jardín, donde serán muy felices... y donde no llegará nunca Vetusta.

Esta es la verdadera historia de Ana Ozores, una vez que finaliza la novela comienza su vida.Y de ello da fe este hermoso retrato.

jueves, 20 de noviembre de 2008

Non a pornografia infantil

No Día Universal do Neno, desde este recuncho queremos expresar toda a nosa repulsa contra a pornografía infantil. Os nosos desexos é que entre todos poidamos construir un mundo mais xusto, onde os nenos sexan simplemente eso, nenos.


domingo, 9 de noviembre de 2008

O Legado Trasorras-Carracedo


Querida Esther:

Dedícote estas verbas para que saibas que os peixes que deixastedes na nosa casa como testemuñas do voso paso polas nosas vidas atópanse todos ben, como poderás apreciar na fotografía adxunta.




Sen embargo temos unha inquedanza que quixeramos compartir con vos. Recordarás que no acuario viña unha especie de minúsculo caracol, do cal algunhas veces alcanzabamos a ver unha especie de diminuto tentáculo. Comentarasme que era un caracol traído das escuras augas coñecidas polos mariñeiros coma “o Profundo”. Pois ben, o caracol desapareceu. Sinceramente o feito en si non tería maior importancia, pois tiña algo escuro e desagradable que facía que desexaras non atopalo coa vista, polo cal da súa desaparición pronto todos esquecémonos.

O que agora voute a contar ben pode ser froito do meu maxín ou das noites en vela. Fai dúas semanas, en medio daqueles días primaverais con que nos ten obsequiado este estraño inverno, atopamos un pequeno rastro de auga que viña dende a xanela do salón e detíñase fronte da porta pechada da habitación onde se atopa o acuario.Era un rastro coma o que deixaría un caracol… Antonte descubrimos o que quedaba de Pardelo, o can que vagaba ceibe polos campos dos veciños. Daquel fermoso animal non quedaba ren. Como podes imaxinar veu a policía local e cundiu certo nerviosismo entre os veciños pensando na clase de alimaña que podería facer unha cousa así.

Naquel momento era incapaz de poder atopar algunha relación entre o caracol do “profundo” e o que estaba acontecendo… ata esta noite que espertei sobresaltado por un rumor, un son viscoso producido por unha masa enorme que se arrastraba arredor da casa, que quería voltar o seu fogar…escríbote estas verbas mentres contemplo o acuario, a calma dos peixes ,a súa quietude…e sego a sentir a presencia informe e viscosa do outro lado da xanela, pero esta vez o son que escoito non é un rumor, non é un reptar acuoso, é unha chamada, e chama por min.

jueves, 6 de noviembre de 2008

Para cando mamá esta de viaxe.


Texto: "te queremos mucho mama" (coro)
mamá: muchas gracias.

Chove, sae o arco da vella e a herba e azul, coma case sempre...