domingo, 31 de agosto de 2008

Watchmen


Cuando uno se empezaba a meter en el mundo del comic “para adultos” (solo un poquito) aparece esta joya y le reconcilia con todo el universo de superhéroes (sobretodo Marvel) con el que había crecido, porque los superhéroes también han crecido: se han vuelto “humanos”, dudan, sospechan, son necios, desconfian, aman y se traicionan...

Y a la hora de enfrentarse al mal, ese mal que no se puede identificar con un supervillano enmascarado, nos encontramos con las respuestas que cientos de personas han dado antes a lo largo de la historia de la humanidad, con las respuestas que han servido de base a la construcción de distintos sistemas políticos, a actuaciones que han cambiado el curso de la historia (para bien o para mal, quien lo puede decir) o a la falta de las mismas. Así, en Watchman nos encontramos:

- con el super-superheroe (quizás el único que pueda considerarse así de toda la historia) que se sitúa por encima de las cuestiones y dilemas de los hombres. Su actuación podría pararlo todo en cualquier momento, cambiar los acontecimientos en uno u otro sentido, pero decide no intervenir en ese mundo de hombres. ¿No intervenir?, no quiero contar la historia pero al final que cada uno juzgue si interviene o no.

- Con el superhéroe más inteligente de todos, más racional, , más educado, más brillante, que consigue el éxito en todo lo que se propone…y lo que se propone no entiende si los medios que utiliza son buenos o malos, son simplemente los necesarios para conseguirlo. El fin justifica los medios.

- Con nuestro adorado Quijote. Sucio, trastornado, violento…lo que está bien está bien y lo que está mal está mal, tanto da el fin que persigas, si haces el mal eres de los malos. Y allá va enfrentándose a lo imposible hasta las últimas consecuencias.

Para finalizar, una reflexión: la verdad de toda la historia acabará en manos de un “periódico” al que no podemos más , con mucha benevolencia, de tachar de panfleto, libelo o prensa amarilla. ¿Es cierto que la “verdad” siempre acaba triunfando?.

Proximamente



miércoles, 20 de agosto de 2008

Reflexionando. (Da terceira vía….III).

Porque quizás xa toca pararse e reflexionar. Pararse, mirar atrás e contemplar os feitos, contemplar o camiño andado e as voltas e reviravoltas do mesmo. Parar e non contestar hoxe dunha forma e mañá doutra.

Porque un xa non sabe o que é nin para un mesmo nin para os demais: oficialista, stalinista, asembleario, rexeneracionista, crítico, cibercabra, foreiro… parodiando: “nunca tan poucos puideron ser tantas cousas”.

Por que a piques de cumprirse un ano dende o nacemento do partido, toca reflexionar sobre a evolución do mesmo, ¿é mais forte hoxe ¿ ¿Qué temos feito para estruturalo, para darlle forma? ¿Que fixemos para poder convertelo nunca alternativa as outras grandes opcións políticas?.

O propio éxito electoral e a obtención dun escano non poden agochar a sensación de estancamento que cada vez comparten mais afiliados. Toca reflexionar, si, e preguntarse que temos aportado cada un de nos (oficialistas, cibercabras, foreiros…) para chegar a esta situación. Pero estas, como non poden ser doutra forma, deben ser reflexións persoais, con ira ou sen ela…iso ao gusto de cada un. Pola miña parte, e mais como parte responsable desta situación, mais con intención de mirar ao futuro que de xulgar o pasado, gostariame compartir con vos a miña propia reflexión:

- Necesitamos “retroceder” ao estado inicial, onde as persoas apenas nos coñeciamos e non había lugar para as etiquetas (foreiros, rexeneracionistas, cibercabras…) porque queriamos construír un partido politicamente “transversal”.

- Necesitamos parar todos os expedientes abertos ou que estean por abrir (x-files para os amigos).

- Necesitamos da “Internet” como a poderosa ferramenta que é para posibilitar a comunicación horizontal entre todos os afiliados.

- Necesitamos construír un partido que non siga baseando a súa estrutura unicamente no principio da confianza . A estrutura do partido ten que empezar a construírse de abaixo para arriba, pola vontade e libre elección dos afiliados ao mesmo: escollendo os seus representantes nos comités locais, nos provinciais, nas coordinadoras territoriais, no consello político e no propio consello de dirección. Despois deste ano de experiencia, poucas dúbidas poden caber de que non son estes procesos (darlle a voz aos afiliados) os que producen a división no seo dun partido. Tanto da, no noso caso, que o congreso sexa este ano ou o ano que ven, a división , os odios, as enemistades xorden do mesmo xeito.

- Necesitamos un partido que nos permita opinar, construir, criticar, disentir, traballar, coñecérmonos. Necesitamos un partido con líderes e non líderes sen partido.

Agradecendo a vosa atención mais nada. Necesitaba dicilo.