Bo Nadal e Felices Festas.

Querido Chuk:

Antes de nada agardamos que perdoes esta familiaridade ao dirixirnos a ti, pero se non nos perdoas teremos ben merecido o noso fin e así o entenderíamos. Pero Chuck, esta familiaridade non e mais que o froito da desesperación, enténdeo, so nos quedas ti: Políticos, partidos, ideoloxías, filosofías, estados, a Onu, os cascos azuis, a OTAN, o fondo monetario internacional, a reserva federal, o banco de Europa…todo mentira ¡! So nos quedas ti coma último recurso.

Sabemos o risco que corremos ao invocarte, ao despertarte do teu letargo, sabemos que podes provocar a fin do mundo, eliminar a raza humana da lista de especies que permites que vivan no planeta terra, pero Chuck, estamos cansos, cansos de tanta inxustiza , cansos de que as verbas bonitas non solucionen nada, cansos de tanto engano, por iso, adiante coa túa patada xiratoria e que sexa o que teña que ser.

Animo Chuck, estas so, como non podería ser doutro xeito, pero sabemos que triunfarás, sómente advertirche dun inimigo terrible que quizás no teu letargo non teñas coñecido aínda: os facedores de números, señores das escuras artes do crecemento e da pobreza, da riqueza e da miseria…coidado Chuck pois tentarán atordar a túa mente coa súa verba fácil, con gráficos que souben e baixan, con porcentaxes, con tantos por ente, teñen preparado todo un arsenal… pero que pode facer toda esa verborrea contra os teus principios, contra o teu pensamento que nos humildemente , nestes momentos de incertidume non deixamos de lembrar: “a solución a un complexo problema non é senón unha sinxela patada xiratoria de Chuck Norris”. Nisto si cremos e despois a ver quen é o guapo que se pon diante a dicir parvadas de dous e dous son catro… a por el Chuck, non deixes que sega a falar, adícalle ¼ da túa mirada e fulmínao.

Animo Chuck, estas so, pero iso tampouco nunca che importou, e que non te agradezamos o que fagas tampouco ¿non? , pero de todos os xeitos ánimo e adíante coa patada xiratoria.

PD.: se nos puideras mandar uns panos da man bordados estariamos che moi agradecidos.

Paixase antes de Chuk.

De martelos e cravos.

Un pouco tarde , coma case sempre, este post ven a conto de dous artículos que establecen as pautas a seguir no que debería ser o partido político que represente este espacio que temos definido como a terceira vía.

Do primeiro desprendese que o partido, ante todo debe ser eso, un partido político (un martelo que crave na sociedade as ideas que representa, un instrumento, unha ferramenta). Do segundo, partindo da idea de que vivimos nunha sociedade totalmente influenciada polos medios de comunicación, propon repetir unhas ideas básicas facilmente identificables co partido ( o cravo) e repetilas constantemente a fin de non perderse nun bosque de ideas que ao final non cheguen claramente ó conxunto dos votantes. A mensaxe ao servicio do partido., ou viceversa. Unha vez transmitida unha idea sería mais facilmente transmitir unha segunda...

Supoño que tendo en conta que no fondo estamos a falar de partidos políticos, ambas propostas teñen o seu punto de razón, tanto dende a necesidade dunha organización eficaz coma na eficiencia dun correcto marketing electoral. Ata aquí todo o dito é bastante razonabel, bastante normal para a forma de afrontar a política actualmente.

Sen embargo, e aquí é onde empezan os matizes,cando se constatou a necesidade de articular o que viñamos en chamar terceira vía, de dar un espazo distinto as persoas que crían superadas os tradicionais esquemas políticos de dereita-esquerda, a resposta a dar sempre viña matizada pola ruptura dos esquemas tradicionais de facer política. Vistas as propostas anteriores, coido que estamos respostando a necesidade desa nova alternativa política, onde uns cuantos nos apuntamos, coas mesmas receitas tradicionais.

O dilema, poderiamos decir, e que estamos a construir unha boa alternativa política, no sentido de que é posibel o seu éxito traducido en escanos é presencia nas institucións, ¿pero estamos a construir una alternativa que represente esa terceira vía, da que cada un de nós ten a súa particular visión ?, ¿estamos a constriur ese espazo de convivencia, de superación de vellas posturas doctrinarias?.

Sei que é dificil manter o equilibrio entre pluraridade e a necesidade de "uniformidade", entre a necesidade de ter presencia nas institucións e a travesía do deserto, entre a resposta clara e o debate interminabel... O reto que todos temos por diante e conquerir navegar entre a simplicidade efectiva e a complexidade esteril. Ser facilmente etiquetables (por desgracia nalgúns casos como os "anti..") ou converternos nunha panda de chiflados incapaces que se pasan a vida debatindo. Sei que é dificil...pero esto da terceira vía ninguén dixo que fora fácil, e posiblemente, se non fora por algún grupo de chiflados, nen sequera estariamos aquí.


Non teño dúbidas do futuro éxito do partido, pero que este éxito non nos faga esquecer a complexidade que deberiamos representar, ainda que as veces parezamos incoherentes , deslabazados... ou simplesmente perdidos en tanta complexidade.

Bo Nadal a todos, os impacientes e aos que xa perderon a paciencia.

PD: non hai fórmulas máxicas.