jueves, 22 de enero de 2009

O Corvo.


De cando en vez a historia danos personaxes capaces de ilusionar a toda unha nación. Personaxes, en torno os que se xeran unhas expectativas de cambio capaces de afrontar os retos mais difíciles. Nos Estados Unidos, isto xa ten pasado outras veces, con Roosvelt afrontaron a gran depresión, con Kennedy volveron a proxectar o espírito do seu pais… e agora tócalle o quenda a Obama.

Coma os anteriores. Obama dilles o seus compatriotas aquelo que queren oír, pero, o mais importante, dilles tamén aquelo que moitos preferirían non ter que escoitar: que os tempos que se aveciñan non son nada bos, que terán que facer sacrificios e renuncias para poder afrontar esta profunda crise .

É esta capacidade de recoñecer a situación, a capacidade de chamarlle as cousas polo seu nome, de invocar os seus concidadáns para afrontar tempos difíciles o que mais envexa me produce. Nós, temos eleccións dentro de nada na nosa terra, e na nosa terra a crise, ademais de crónica, e igual de dura que no resto do mundo. Pero aquí, de primeiras, escoito na radio as madrugadoras promesas electorais nun acto de precampaña: endodoncias ata os dezaoito anos e métodos anticonceptivos gratuítos…o meu xa non é envexa sa, e simplemente envexa.

Como me gustaría que un dos nosos políticos tivera o valor de dirixirse aos seus compatriotas, concidadáns, persoas humanas e menos humanas, e dicirlle:

“amigos, amigas, coñecidos, coñecidas, e absolutamente descoñecidos. Os tempos que se aveciñan e os que xa temos aquí, son tempos moi duros e compre facer sacrificios para que todos xuntos poidamos saír adiante. Queremos e debemos traballar para garantir a sanidade, a educación para todos nós, para crear as condicións mais favorables para que as empresas tornen a crear postos de traballo…pero para elo, para poder conseguilo tócanos apertarnos o cinto coma país, como fai calquera familia nestes momentos de incerteza. Coma pais, coma comunidade,

- Teremos que cuestionarnos se podemos seguir soportando o peso de tanta administración: delegacións do goberno central, Xunta, deputacións, trescentos e pico concellos , fundacións comarcais e toda a administración paralela que semella non ter fin …
- Se podemos permitirnos ter tanto coche oficial e tanto ocupante de coche oficial.
- Se podemos seguir “subvencionando” calquera proxecto por peregrino que sexa
- Se podemos seguir chamando empresarios a aqueles cuia maior virtude e saber moverse polos distintos labirintos da administración.
- Se podemos ter una cidade da cultura,
- Se podemos ter tres universidades,
- Tres aeroportos,
- Dous superportos,
- Tropécentos espazos da deputación, dos concellos, da Xunta, do goberno central, deseñados coma casas da cultura, observatorios da natureza, museos, casas da xuventude…valeiros, algún nin sequera inaugurado e xa en ruínas, sen programación porque non hai medios para tela e que ao que mais chegan e a ter unha cafetería que é o que mellor funciona.

Amigos, amigas, coñecidos….temos que reinventarnos coma pais, todos xuntos, repartindo os esforzos , os sacrificios, as responsabilidades e os beneficios (que virán) entre todos.”


Claro que , ó que así falara pronto lle chamarían paxaro de mal agoiro. Se mesmo semella un corvo.

Amigos, un corvo, si, pero a fin de contas, mouro.

domingo, 4 de enero de 2009

KAYATÚ


“lleva siempre contigo un trozo de papel y un lapiz para poder así apuntar todo lo que te cuento”, con estas palabras, en un tono poco amistoso, se dirige a mi el profesor Camilo P.B., disgustado por lo que el considera un retraso injustificado en la publicación de los hallazgos que ha realizado a lo largo de su vida. Es fin de año, el profesor Camilo P.B. se ha afeitado, se ha desprendido de su habitual atuendo deportivo, se ha perfumado con Varón Dandy, y entre expresiones casi incomprensibles del tipo: ¡comete el pollo!, ¡cómetelo todo ¡ ¡eh!... me dirige aviesas miradas mientras se pierde camino de la barra del bar, donde sin duda alguna deleitará los oídos de los allí presentes: ¡comete el pollo!.

Así que no tengo más remedio, a menos que mi propósito sea caer en desgracia al profesor, que ponerme manos a la obra y daros a conocer a un animal excepcional: la víbora kayatú.

Este animalillo siempre ha acompañado la historia y la mitología de la humanidad. Como bien señala el profesor, en su celebre libro “Religiones, Mitos y Leyendas de la Historia . Reglamento del juego del parchís y otros divertimentos”, ya en el evangelio apócrifo encontrado en Laza y atribuido a San Penín das Formigas Quentes se hace referencia a la víbora Kayatú como la auténtica responsable de la expulsión de Adán y Eva del Paraíso: “La culpable víbora Kayatú se oculta en una maleza y manda callar a la mismísima divinidad. Evidentemente, la divinidad, enfadadísima, ordenar clausurar el paraíso” (por cierto un apócrifo, este de Laza, que usa un lenguaje muy adelantado a su tiempo, pero este es tema de otra investigación).

Pero las revelaciones más sorprendentes e inquietantes sobre este animal, fruto de las arduas investigaciones del profesor, y que como todos sabemos han puesto en peligro su vida, son las referidas al papel jugado por la víbora (o víboras kayatú) en el constatado fracaso de la Sociedad de Naciones, organización supranacional creada tras la primera guerra mundial con el fin de evitar otro conflicto bélico de tal escala. Pero no solo esto, el profesor cree tener las pruebas concluyentes de que la actual ONU también se encuentra bajo la nefasta influencia de las Kayatú, afirmación en la que el profesor no se encuentra solo, recordemos sino las misteriosas palabras pronunciadas ante la asamblea por el representante de La Comarca, Bilbo Bolson :

"No conozco a la mitad de ustedes ni la mitad de lo que querría, y lo que yo querría es menos de la mitad de lo que la mitad de ustedes merece."


En definitiva, un animal del que apenas conocemos nada (¿ nace?, ¿se hace?...) pero que va dejando un rastro a lo largo de la historia inconfundible.


Miro al profesor apoyado en la barra sosteniendo a duras penas un Dyc con cola y diciéndole al camarero: ¡comete el pollo!. La verdad, no es su mejor momento.