sábado, 26 de julio de 2008

Da terceira via e dos terceiristas (II). Parábola.


No comezo , un grupo entusiasta, todo está por facer. Nunha cidade moi importante do noso pais convócase aos afiliados, militantes , simpatizantes e demais espécimes. Ponse sobre a mesa distintas accións de traballo. Un grupo pide que ditas accións sexan votadas por todos, que que é iso que xa veñan propostas, que así non se fan as cousas. Esta ben, vótanse as acción a levar a cabo. Feitos: apróbanse unha serie de accións e pídense voluntarios para plasmalas na realidade. Os que levan a cabo as devanditas tarefas son os mesmos que as propuxeron. Os que pedían votar e que de feito votaron cales debían facerse non aparecen por ningún lado.

Meses mais tarde. Aqueles que votaban e non aparecían son agora os que propoñen as accións a levar a cabo. Feitos: as propostas séguense sometendo a votación (polo menos entre eles) e tamén, a hora de levalas a práctica seguen sen aparecer por ningún lado (agora teñen un “status” por riba dos demais mortais).

Conclusión 1: “ Sinceramente, querida, impórtame un bledo” (Red Butler).

Conclusión 2: “Pódese confiar nas malas persoas, non cambian xamais.”.(Faulkner William).

Conclusión 3: “Que lle corten a cabeza” (Raína de Corazóns)

PD: a elixir.

miércoles, 16 de julio de 2008

Darfur.

O pasado 14 de xullo o fiscal do Tribunal Penal Internacional, Luis Moreno Ocampo, solicitou unha orde de detención contra o presidente de Sudán Omar Al Bachir, acusado de xenocidio, crimes de guerra e de lesa humanidade en relación o conflito de Darfur, no que aproximadamente xa morreron mais de 300.000 mil persoas e outras 2,5 millóns foron desprazadas dende o seu comezo no ano 2003.

Segundo o propio fiscal , "as violacións, a fame e o terror son as tres principais armas para, ante os ollos do mundo, e baixo vixilancia internacional, cometer xenocidio. Bashir comete xenocidio sen utilizar balas nin machetes."

Tras este anuncio, unha serie de países: China, Irán, Exipto , Tanzania e a Liga Árabe condena a intromisión do TPI nos “asuntos internos” de Sudán. As ONG aplauden a medida aínda sabedoras de que seguramente serán as primeiras damnificadas e as organizacións internacionais: a ONU e a Unión Africana anuncian a retirada do persoal non esencial da zona. As tropas despregadas da UNAMID, segundo un alto responsable da Unión Africana, non se van marchar da rexión para continuar coa súa misión.

Ata aquí un relato brevísimo destes días, que aló menos, tiveron a forza de volver a poñer un conflito esquezido nas portadas dos nosos periódicos e telediarios (semella que os conflito en Africa ou alcanzan cotas de barbarie inimaxinables ou non existen).Un relato que xa nos soa a repetido e coñecido ,e que polo tanto non invita a nada bo. Pero neste caso quero chamar a atención das propias palabras do fiscal do TPI cando na rolda de prensa afirma que dito xenocidio estase cometendo ante os ollos do mundo e “baixo vixiancia internacional”. Cando o alto responsable (sic) da Union Africana di que as tropas despregadas non se van marchar da rexión e que seguirán para cumprir a súa misión ¿a que misión se refire? Quizás a misión que lle adxudica o propio fiscal do TPI: ser testemuñas de que efectivamente o que ocorre en Darfur é un xenocidio.

¿Para que son as misións de Nacións Unidas e organizacións satélites? ¿para que se mandan soldados a zonas en conflito? Gostariame contestar que para protexer “por tódolos medios necesarios”a aqueles que están ameazados, e a súa vez para protexer a aqueles que acuden na súa axuda, pero unha vez mais parece que están para levantar acta ante o mundo que o que ocorreu, ocorre e ocorrerá en Darfur, é efectivamente un xenocidio.

Somentes agardemos que non volte a caer no esquecemento o sofremento de tantas persoas..

domingo, 13 de julio de 2008

Rata Parda


La madre naturaleza, al dotar a este animal de su característico color amarillo, quizás ya nos este advirtiendo de su peligrosidad. Y aquí mismo, a las dos líneas de empezar a hablar de la Rata Parda es donde tiene que aparecer toda la sabiduría del profesor Camilo P.B. para poner luz a uno de los misterios que han atormentado a la humanidad desde el inicio de los tiempos: ¿por qué se le llama Rata Parda si su característico color es el amarillo?.

Después de sesudas investigaciones con los más grandes semióticos, lingüistas, y antropólogos de las mejores universidades del mundo, después de profundizar en un mundo de lecturas que van desde Kierkegaard , pasando por Freud, Abdul Al-Hazred y llegando a Corin Tellado, el profesor Camilo P.B. ha establecido el origen del nombre del mencionado animalillo en la antigua china imperial, donde era conocido como “Rata Parla”: la rata parlanchina, que solo se escucha a sí misma, que no puede parar de hablar y que se alimenta de la energía vital de los incautos que le prestan atención.

Que a nuestros días haya llegado con el nombre de rata parda se debe a la conocida incapacidad de los orientales con la letra R lo que daba lugar a que pronunciaran su nombre como Rata Palla, expresión que no producía ningún terror en aquellos que lo escuchaban. Los germánicos, algo cansados de que a un animal tan peligroso se la llamara con un nombre tan ridículo, y quizás conocedores de lo que, siglos más tarde, se les vendría encima, decidieron llamarla “Rata Parda”. Y así quedo, según el profesor, porque los germánicos no son como los orientales que inclinan la cabeza y te saludan amablemente, sino que …bueno, hubo un intento por parte de la Universidad de Miskatonic (Massachussets) de denominarla “Rata amarilla Parlanchina”, y los orientales que inclinaban la cabeza y saludaban amablemente , dejaron de inclinar la cabeza y de saludar amablemente y…

Por limitaciones evidentes no podemos extendernos más, muy a nuestro pesar en la brillante teoría del profesor Camilo P.B. sobre el origen y mutaciones del nombre de la Rata Parda, porque antes de despedirnos debemos hacer referencia al ataque más famoso realizado por la Rata Parda del cual tengamos constancia.. Os dejo con las palabras del profesor:

“esto era en París allá por el 1673?, una compañía de teatro dirigida por un tal Moliere representa “El enfermo Imaginario” obra de su propia creación. Después de la tercera representación, uno de los figurantes cae enfermo, para sustituirlo se contrata, sin saberlo, a una Rata Parda, que dicho día estaba afónica y que entre gruñido y gruñido quedaba muy bien en el pequeño papel del figurante enfermo. Al día siguiente, cuando tiene lugar la cuarta representación, la Rata Parda recupera la voz y una figura amarilla que no para de hablar va creciendo y creciendo y creciendo… lo demás es historia, como el mismo epitafio de Moliere:

«Aquí yace Moliere, el rey de los actores. En este momento hace de muerto, y de verdad que lo hace bien».

Me despido del profesor Camilo P.B. en la puerta de su despacho. Observo que hoy viste pantalones cortos de deporte, tenis y sudadera…tanta vitalidad nunca dejará de sorprenderme.

P:D: la Rata Parda también se alimenta de la energía vital de otras ratas pardas. Menos mal.

lunes, 7 de julio de 2008

Asterix y Obelix

Su comida preferida es el jabalí. Asterix es pequeño y Obelix es algo gordo (pero sí que es gordo). Son amigos y vecinos y también nacieron el mismo día. Van a buscar a los romanos para "cargárselos" y si vienen a su aldea también se los cargan (solo van a la puerta de la aldea, no entran).
Asterix y Obelix viajan mucho porque tienen aventuras y misiones para ayudar a gente como ellos: bretones, normandos...Tienen muchos amigos. Están dirigidos por un jefe, el jefe Abraracurcix que también es un poquito gordo pero también es muy fuerte.
Todos los de la aldea tomán la poción mágica para combatir con romanos,la poción la hace el druida Padoramix, Panonamix, ! Panoramix ¡.
A mi me gustan mucho los libros de Asterix porque son muy valientes, graciosos, viajeros, porque son muy buenos y los dibujos son muy bonitos.
Ahí va el mio: